همیشه پای زر و زن در میان است!

"شب طلایی" ساخته «یوسف حاتمی کیا» قبل از اینکه یک اتفاق ویژه در سینما باشد تلاش ویژه ای است برای درآوردن یک فیلم با داستانی تک خطی بدون تعلیق های مرسوم یک اثر دراماتیک در لوکیشنی محدود که طبیعتا بیش از هر کسی کار ، کارگردان را در ساخت این ایده سخت می کند.

"شب طلایی" را از چند بعد می توان بررسی کرد  بعد اول کارگردانی فیلم در لوکیشن محدود با موضوعی کاملا کلیشه ای که می تواند جذاب از آب در نیاید و می تواند میزانسن های خسته کننده و تکراری، تماشاگر را عصبی کند و تا وقتی که داستان پیش نمی رود عملا دست خالی کارگردان برای تماشاگرش رو شود و درنهایت این کلافگی از فضای داخل فیلم به فضای ذهنی مخاطب نیز خطور کند که در نهایت در این جنس مدل کار باید گفت شکست پروژه و شکست فیلمساز محسوس است.

اما انصافا باید گفت این اتفاق در فیلم "شب طلایی" رخ نداده و «یوسف حاتمی کیا» در اولین تجربه جدی کارگردانیش در مسیری متفاوت با پدر با جسارت به سراغ یک سبک سخت از فیلمسازی اجتماعی رفته است.

فراموش نکنیم که در فیلمسازی با یک جغرافیای محدود و محکوم به تعریف قصه در چارچوبی از پیش تعیین شده باید کنج به کنج لوکیشن خانه ی مد نظر کارگردان فرصتی برای تصویری جدید باشد و از تمام لحظات موجود در این لوکیشن به نفع آنچه در مدار فیلم می گذرد سود ببرد و این نیازمند چند نکته مهم در کارگردانی، چیدمان میزانسن و بازی گرفتن از بازیگران است.

و نکات دیگر اینکه : طبیعتا در موقعیت مشخص شده شخصیت پردازی روی کاغذ به مراتب مهمتر از آثار دیگر می باشد چرا که در این جنس فیلم شخصیت ها با لایه های درونی و بیرونی شان در فیلم حاضر هستند که تماشاگر را با خود می برند و با خود می آورند در تعلیق های کاراکتر می مانند و عملا اگر این اتفاق در قواره های استاندارد رخ ندهد و شخصیت ها باسمه ای باشند بعد از دقایقی تماشاگر را آزار داده و عملا خط قصه را نیز نابود می کنند.

در فیلم "شب طلایی" که بی تردید یکی از بازی های درخشان «مریم سعادت» در طول دوران بازیگری اش محسوب می شود شخصیت مادر (زهرا) همه ویژگی هایی که کارگردان در ذهن دارد را به تماشاگر منتقل می کند . شخصیت ها تعریفی درست دارند اگرچه به شناسنامه های آنها اشاره هایی کامل و مرغوبی نشده و در طول فیلم متوجه می شویم که ارتباط ها و روابط گذشته و حتی قول و قرارهای پیشین شخصیت ها با عمق کمی نگارش و طراحی شده است اما باید گفت باور کاراکتر ها بزرای تماشاگر کم کم شکل می گیرد و می شود گفت کارگردان در نمایش شخصیت هایش در لحظات بغرنج تا حدودی موفق عمل کرده است اگرچه روابط آنها کمی لق می زند و می شد از پتانسیل این همه شخصیت گیرافتاده درماجرا سود بیشتری برد. نکته دیگر بحث جنس و قدرت و قوت بازی بازیگران است.

در این فیلم شاهد چند بازی متفاوت از «مسعود کرامتی» ، «حسن معجونی» ، «یکتا ناصر» و «بهناز جعفری» هستیم که در جای خود گلیم خود را از آب بیرون کشیدند. درموقعیت پیش آمده اگر بازیگران با تعریف مشخصی که از شخصیت شان شده است نتوانند موفق عمل کنند کارگردان عملا آچمز می شود.

نزدیک شدن جنس بازی ، بازیگران به یکدیگر یک دست شدن بازی ها ، منطقی شدن روابط و البته چفت و بست داشتن روابط بر اساس شناخت فامیلی میان کاراکترها کار را به جایی می رساند که باید تو در مقام اول، آدم ها ، رابطه شان ، رابطه فامیلی شان ، تعریف خودشان از شخصیت  و ... را ببینید تا آنها را در پازلی که کارگردان چیده است راحت تر قرار بدهید و از آنها به نتیجه ای مبسوط دست پیدا کنید .

نمی توان به فیلم «یوسف حاتمی کیا» در موقعیت سخت پیش رویش در فیلمسازی برای تجربه اول، نمره قبولی نداد چرا که کارگردان موقعیتی سخت را برای فیلمسازی در نظر گرفته است. موضوع کلیشه اش را باید رنگ و لعاب جدید بدهد و درنهایت از شرایط وچالش های میان شخصیت به یک چالش دراماتیک برسد و از تعلیق های معمولی فیلمش گاهی ایجاد فاجعه دراماتیک کند که انصافا باید گفت که در بسیاری از لحظات این اتفاق رخ داده است.

فیلم معمولی است اما کارگردان قرار است با این فیلم معمولی توانمندی های خودش را در نگاه اول به تماشاگر دیکته کند که این اتفاق برای فیلم حاتمی کیای پسر رخ داده است هر چند فیلم می تواند به لحاظ ریتم و تمپو با تدوین مجدد کمی چابک تر در اکران عمومی برای تماشاگران سینما عرضه شود.

انتهای پیام//